آنچه تا کنون از خُمکدۀ سخنان علی بن ابیطالب علیهالسلام نوشیدیم نشان میهد که در نگاه این انسان وارسته و رازآشنا زندگی دنیا بستری است برای تعامل با جهان دیگر. همگونی و همنوایی میان تن و جان، ماده و معنا و طبیعت و فطرت، آدمی را مهیّای زندگی والاتر میسازد. حیات دنیوی زمینۀ همراهی میان دو ساحت وجود را ممکن میسازد و مسیری هموار را برای همگامیِ این دو بُعد فراهم میکند تا این دو به یاری یکدیگر به سوی اندیشههای برتر، حیات والاتر و کمال انسانی ره پویند. بسترساز تلفیق دو ساحت وجود در دنیا، شناخت عمیق و دقیق دنیا و دست شستن از افراطها و تفریطهاست. نگاه واقعبینانه به دنیا از سویی راه را بر درشتنماییِ کاذبانه و تصویر شکوهمند خیالپردازانه از دنیا میبندد و از سوی دیگر آن را از محتوای پست و بیارزش ناسوتی فراتر میآورد. هنگامی که دنیا در جایگاه حقیقی خودش قرار گیرد و آدمی آن را با ابعاد حقیقیاش بشناسد، شیوۀ تعامل درست با دنیا و بهرهبرداری از آن را بهنیکی فرا میگیرد…