زلال آب در آئینه وحی

قرآن حلقه واسطه ميان خداوند و بندگان او و جلوه‏گاه اسرار رستن از خود و به حضرت دوست پيوستن است. آنچه قرآن به بشريّت تعليم مى‏دهد، حديث خوب شناختن و پسنديده زيستن و نيكو رسيدن است. و كمال آدمى را هنگامى مى‏توان به نظاره نشست كه توفيق رفيق شده و تكامل و ارتباط مقبول و كارآمد در ارتباط با خالق و مخلوق و خود و طبیعت حاصل شود. بخش ارتباط با طبيعت، يكى از ابعاد وجودى قرآن كريم است. خداوند متعال در اين باب، انسان‏ها را به شناخت و انس و مهرورزى و استفاده بهينه از جهان پيرامون دعوت مى‏نمايد. از اين باب است كه آسمان، زمين، كوه، دشت، دريا و ديگر مواهب طبيعى حضور جدّى در قرآن يافته‏اند و همگونى ميان طبيعت و شريعت در لابه ‏لاى سطور قرآن كريم ديده مى‏شود. تذكّر به منابع آب و صفات و خصوصيات آن نيز بخشى از موضوعات قرآن است که حضور شادابى در آيينه وحى دارد. در اين نوشتار سعی شده تا به گوشه‏ اى از اشارات الهى در قرآن به اين عنصر حياتى پرداخته شود.