صحيفۀ سجاديه روايت نيايش‌های عارفانۀ فرزند مکه و مِنا و پور ناخدای کشتی نجات، سیدالساجدین علیه السلام است. امام در بستر تاریک جامعه آن روز، قالب دعا را برگزيد. چون دعا از ژرفای روح انسان برمی‌خيزد و عجين با عرفان و شکسته‌بالی است و عواطف خفته را بيدار می‌کند؛ همچنين حلقۀ واسطی ميان انسان و خداوند است.
افزون بر آن، روش تعليمیِ نابی است که آيين زندگیِ آرمانی و آداب پسنديدۀ اخلاقی را ارائه می‌دهد. درحقيقت، امام در لابه لای ادعيۀ مطرح شده معارف بسياری را بيان می‌فرمايد و گويا طلب از خداوند بهانه‌ای است برای سير در ساحات گستردۀ هستی و شناخت شأن بشر در پهنۀ آفرينش.
به لطف خداوند جلد سومِ شرح این کتاب با عنوان «شکوه نیایش» به زیور طبع آراسته شد که دربرگیرندۀ دعاهای دوازدهم تا شانزدهم صحیفه است.
برخی مباحث این کتاب بدین شرح است:
دلایل استغفار و توبۀ معصومان(ع)، تاج افتخار انسان، مفهوم حقیقی قضا و قدر، چهار راز کامیابی در محضر خداوند، سه مانع اجابت دعا، کارکردهای نیکوی بیماری در سخن معصومان(ع)، مانع اصلی اتصال بنده به پروردگار، ریشه‌های واپس‌ماندگی، دلایل فرصت‌دهیِ خداوند به بندگان و…
