صحيفۀ سجاديه روايت نيايش‌های عارفانۀ فرزند مکه و مِنا، سیدالساجدین علیه السلام است. امام در بستر تاریک جامعه آن روز، قالب دعا را برگزيد. چون دعا از ژرفای روح انسان برمی‌خيزد و عجين با عرفان و شکسته‌بالی است و عواطف خفته را بيدار می‌کند؛ همچنين حلقۀ واسطی ميان انسان و خداوند است.
افزون بر آن، روش تعليمیِ نابی است که آيين زندگیِ آرمانی و آداب پسنديدۀ اخلاقی را ارائه می‌دهد.
