خرد شکیبا – نسخه الکترونیک

می‌توان گفت قیام عاشورای حسینی، درحقیقت روی دوم سکۀ حرکتی است که وجود مبارک حسن بن علی(ع) انجام داد. یعنی امام حسن و امام حسین(ع) پابه‌پای یکدیگر صلح را پیش بُردند و پابه‌پای هم، عَلم حرکت جاودانۀ عاشورا را برافراشتند و ماندگار کردند. به‌بیانی، پایه‌های کربلا بر دوشِ امام مجتبی(ع) قرار داشت و اگر شانۀ حضرت مجتبی(ع) نمی‌بود حضرت سیدالشهدا(ع) توانِ بر پا کردن عاشورا را نداشت. این نکته با بررسی زندگی ایشان به‌خوبی دیده می‌شود و روشن می‌گردد که این دو امام هُمام، چگونه با سیاستی دقیق و درست و عاقلانه، همراه و هم‌دوش هم حرکت کردند. پیامبر(ص) نیز در حدیث مشهور: «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ إِمَامَانِ قَامَا أَوْ قَعَدَا» (حسن و حسین(ع) هر دو امام هستند چه بایستند و چه بنشینند (چه قیام کنند و چه قیام نکنند))، تأکید می‌فرماید که هر دو با هم ایستادند و هر دو با هم نشستند. پس اگر حضرت مجتبی(ع) با همکاری برادرش سیدالشهدا(ع) آن نرمش کریمانه و قهرمانانه را در مقابل معاویه انجام نمی‌داد و آن صلح سبز را نمی‌کرد، هرگز نوبت به آن قیامِ سرخ نمی‌رسید و اسلام از بیخ و بُن برکنده می‌شد.