از زیباترین صحنه‌های آفرینش الهی بازگشت مشتاقانه و فروتنانۀ خطاکاران و تردامنان به بارگاه غفرانِ واسعۀ الهی است؛ مقوله‌ای که در آن، حیات دوباره‌ای نهفته است و حال و هوای شورانگیزی از دل آن می‌جوشد؛ عرصه‌ای که بندۀ سراپا تقصیر، به دور از یأس و حرمان، و امیدوار به وعده‌های حضرت ودود و رحیم می‌کوشد تا فاصلۀ ایجادشده میان خود و حضرت جانان را کوتاه کند و دوباره به صراط مستقیم پا نهد تا طعم محبت خداوند بی‌نیاز را در کام خویش بیابد و محبوب پروردگاری شود که فرمود: «ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین».
موضوع توبه و بازگشت ِاز گناه، از نویدبخش‌ترین وعده‌های الهی و از مطلوب‌ترین درهای گشوده به سوی درب‌خانۀ بخشایش و فضل خداوندی است، که به‌حق انسان فرورفته در تباهی و خسارت‌دیده را در مسیر تولدی دوباره قرار می‌دهد و جان تازه به او می‌بخشد.
هنگامی‌که این توبه‌خواهیِ آدمی و جویندگیِ عفو و رحمت از حق در قالب روح‌پرور دعا درآید، هنگامۀ دیگری به پا می‌شود که از دلرباترین صحنه‌ها و نغمه‌هاست. حال اگر این دعا با چنین درون‌مایه‌ای از لسان دُرَربار شخصیتی برون آید که خود، روح دعا و نیایش با حضرت رب‌العالمین است، تصویری زیباتر و شکوهمندانه‌تر در ذهن می‌گنجاند.
وجود مبارک امام سجاد علیه‌السلام در دعای شانزدهم صحیفۀ سجادیه به طرزی بس زیبا و لطیف به موضوع توبه و درخواست بخشش از خداوند و رجوع به بارگاه غفران واسعۀ الهی پرداخته است. در این دعا عارفانه‌ترین مضامین دلنشین موج می‌زند؛ توصیفاتی زیبا از حضرت حق، گزاره‌های ژرفی از ضعف و کوتاهی انسان‌‌ها و نگاه موشکافانه و آسیب‌شناسانه از رابطۀ مخلوق با خالق.
«حدیث دلشدگان»، شرح این دعای دل‌انگیز است که به‌تازگی به زیور طبع آراسته شده و در 265 صفحه عرضه شده است.
